DoSt Eli

şu ana kadar yaptığım herşeyden ben sorumluyum...

hiçbir şeye şu veya bu neden bağlayıp o yüzden oldu diyemeyecek kadar akıllandım..

ben yaptım çünkü...benim kararımdı,uyguladım ve oldu...

ama olurken neler oldu, neler bitti göremedim...

görmeyecek kadar yukarılara çıkmışım,kırmamam gerekecek kadar insan kırmışım..

çok geç bir zamanda farkettim bunu...

geçen günlerde sevdiğim birine karşı yazdıklarımın sonucunda bana verilen cevapla...

onu kırmaktan ziyade sıktığımı gördüm..

onun dışında bir çok kişiyi de sıktığımın farkına vardım..

sözleri dokundu mu bana? evet, belki de...

ama o kadar iyi geldi ki...

keşke herkes o kadar iyi dilekle kalbimi kırsa,

keşke bana değer verenler de onun gibi cesur olsa...

benden büyük, saygı duyduğum en değerli insanlardandı benim aklımı başıma getiren..

bu zamana kadar onunla o kadar çok şey yaşadık ki...

ben onu kırdım, o beni üzdü...

ama aklımda hep bir sözü kaldı onca yaşanandan sonra:

"ben sana kızmam huysuzlanırım"

yaşadığımız her kötü günün ardından bu sözle teselli ettim kendimi...

iyi ki söylemiş...söylediği her söz beynime kazınmış sanki..

her şeyin ardında onu aramak çok güzel..

konudan uzaklaştım sanki biraz ha?

demek istediğim kalp kırdıktan sonra seni silkeleyecek birini bulamazsın her zaman..

illa kalp kırmak da değil aslında bahsettiğim..

senin hissettiklerin her zaman karşı tarafa geçmeyebilir..

ve senin huysuzluğunu bazen kızgınlığını, kırgınlığını anlayacak insanlara söylediğin sözler

onlar tarafından yanlış anlaşılabilir...

sen iyi niyetlisindir..karşı taraf da iyi niyetlidir belki ama bunu bilemezsin

o yüzden kafanda bir kere değil iki kere düşün söyleyeceklerini..

empati kur ki yansımalarını önceden görebilesin...

o zaman yalnızlık nedir bilmezsin :)

"beni yalnız bırakmayanlara teşekkürü bir borç bilirim

sevgiler"