kalbimde tarif edemediğim duygularla cebelleşiyorum son bir kaç aydır..
sevinçten eser yok..
hep bir korku hep bir hüsran...
ne zaman birine bağlansam yahut bir şeylere
beklenmedik bir sona ulaşıyor hepsi..
hayırlısı deyip geçsem de ağrıma gitmiyor değil..
acı çektiğimi belli edemeyecek kadar güçlü görünmeye çalışan ruhum yeterince yorgun...
neden ben demekten kendimi alamıyorum.
neden benim başıma geliyor bunca şey?
geçmişte yaptığım hatalarım bir bir yüzüme vuruluyor sanki
onların kefaretini ödüyorum...
yarın benim doğum günüm, içimde bir gram sevinç emaresi yok...
her yeni doğum günü Sona yaklaşmak benim gözümde...
ömürden bir yıl daha gidiyor neye sevineyim arkadaş!
yanımda olduğunu hissettiğim kimse yok etrafımda
bu yazıyı yazarken bile ne kadar yalnız olduğumun farkına varıp daha bir kötü oluyorum :(
bana demeyin yalnız değilsin.yalnızım...
yalnız değilsin diyenler bir telefon ucundadır belki..
bir kamera uzaklığında..
arasam ulaşırım ama sarılamam..
görsem görürüm belki ama elektrik kesintisi gibi aniden kararır gözümün önü..
kısaca ben daha doğrusu biz Sona doğru ilerliyoruz..
sanki benim sonum daha yakın gibi..
yarın benim son doğum günüm olabilir..
bunların farkında olmak iyidir bazen..
geçen gece bir sanatçının söylediği söz aklıma geliyor hep
"dünyadan giderken götüremeyeceğimiz şeylere fazla takılmamak gerek"
aynen öyle..
unutmayın bu sözü..
akla geldikçe huzur veriyor
Sevgiler
